Tweede boottocht.

Omdat de eerste boottocht erg leuk was wilden dat nog een keer doen. Ati had de gids 'David' gebeld en om 11 uur afgesproken bij het blubberhaventje van de Yarinacotches. Dus wij 's ochtends met een driewiel knorrepot taxi naar de Yarinacotches. Het is natuurlijk wel weer een klein uurtje overleven en je adem inhouden maar we zijn er gekomen.

We waren netjes optijd. Ongeveer kwart voor 11. En de Yarinacotches roken nog steeds net zo lekker als eerder. Alleen was onze gids net als zijn bootje nergens te bekennen. Omdat we erg optijd waren wachtten we gewoon af. De gids kan met een andere klant onderweg zijn en gewoon op tijd om 11 uur op komen dagen. Het wordt 11 uur, 11:05 enz. Om kwart over 11 besloten we om met een andere gids in zee te gaan. Nu vinden we de tijd niet zo erg. De mensen hier zijn ook niet zo erg van de tijd. Er was een ander probleem. We stonden al een half uur in de stinkende modder omringd door een wolk vliegen en muggen te wachten. En dat was minder leuk.

Vandaar dat we een andere gids namen. Deze gids had nog een langere tocht in het verschied ook. Een tocht van drie uur naar een zeer ver gelegen dorpje een eindje van de rivierarm af. We moesten daarvoor eerst een uur varen, dan uitstappen dan een tijdje met een driewiel brommert naar het afgelegen dorpje en dan het hele verhaal weer terug.

Dus wij aanboord bij deze man. We gaan nu de rivier arm in de andere richting op. We hebben prachtig weer en dicht langs de waterkant varen we rustig stroomopwaarts.
Het is weer genieten. De wilde natuur glijd rustig voorbij. In het begin komen we regelmatig een huisje of een kleine nederzetting tegen. Daar zie je dan vissende en zwemmende kinderen. Ook zien we natuurlijk volwassen mensen druk met hun dagelijkse bezigheden. Ze doen de was. Zijn bezig met hun huis of boot. Of ze zijn bezig met een vracht vruchten of knollen geoogst in het bos. Op het water is ook best druk. We komen regelmatig bootjes tegen. Bootjes geladen met groente of planken o.i.d. Ook complete gezinnetjes die waarschijnlijk boodschappen gaan doen in de stad.

Deze bedrijvigheid wordt echter langzaam minder. De huisjes langs oever liggen ook steeds verder uit elkaar. Er komt steeds meer jungle voorbij. Op het laatst zijn er geen huisjes meer en de steeds dichter wordende jungle wordt mooier. We steken de toch wel brede rivierarm over en gaan dicht langs de andere oever varen. Dat dicht langs de oever varen doen, of beter deden overigens alle bootjes. Er zijn inmiddels geen bootjese meer. Vermoedelijk is het veiliger om dicht langs de oever te varen. We moesten waarschijnlijk ook niet voor niets zwemvesten aan. Bij ander weer is dit water misschien best wel gevaarlijk. Maar vooralsnog is er niets te zien. We varen lekker rustig verder.

Onderweg zien we weer veel wilde vogels en zelfs een zwemmende luiaard. Eigenlijk wel een heel erg raar maar vriendelijk beest. Ik wist niet dat die beesten zwemmen konden. Nou zwemmen? Het beest vind het gewoon heerlijk in het water. Je kon gewoon zien dat het beest het naar zijn zin had. Maar zwemmen? Nee dat doet een luiaard niet. Af en toe beweegt hij een poot ofzo en dat wij langs kwamen (Of beter, we hadden hem bijna overvaren.) tilde hij zijn koppie op om ons te bekijken. Hij dobbert gewoon maar wat. Heeft geen doel. Heeft waarschijnlijk ook geen idee waar hij naar toe gaat. En als hij ergens tegen aan spoelt zal hij waarschijnlijk weer op het droge klimmen. Gewoon een vreselijk relaxed beest dus.

Na ongeveer een uur varen zien we een uit de jungle opdoemende steiger. De entre van een stad met de majestueuze naam San Fransisco. Bij de steiger gaan we van boord. We moeten een stuk lopen over een planken pad dat overgaat in een zandpad van harde rode klei om in de stad San Fransisco te komen. Het pad eindigd in een soort open plaats of plein van het dorpje. We zijn nu omringd allemaal kleine maar vrijstaande huisjes die het het dorpje San Fransisco vormen. Het is een mooi en ook schoon en netjes dorpje. De huisjes zijn vierkante bouwsels met een golfplaten of bladerendak. Ze zijn voorzien electriciteit en water. Ik zou er best kunnen wonen.

Op het dorpsplein konden we in een driewielbrommert stappen om naar het volgende plaatsje te gaan. De bestemming is Santa Clara. Het zou een klein uurtje rijden zijn.

Nou, het was iets meer dan een uurtje rijden. De reden was dat de kwaliteit van de weg iets minder goed was. We rijden eerst over een soort van bospad zeg maar. Mooie natuur om ons heen. Veel vogels en veel vruchtdragende bomen. Langzamerhand wordt het bospad smaller. De kuilen en diepe bandensporen in de keiharde gedroogde modder worden steeds groter. Ons driewielbrommertje heeft verduivelt veel moeite om er door te komen. De gaten zijn zo groot dat het hele brommertgeval er af en toe gewoon geheel in dondert. Met zijn ene aangedreven wiel heeft de brommert vervolgens de grootste moeite om er weer uit te klauteren. De chauffeur is een ware artiest in dit terein rijden. Het lukt hem steeds weer om door de volgende afgrond, kuil, gat, of dinges te ploeteren. Wij zitten achterin misselijk van de uitlaatgassen en voordurend alles vastgrijpend om maar niet overboord te donderen. Het lijkt wel een never ending achtbaan waar we inzitten. Met als extra geestveruimend middel grote wolken uitlaatgassen.

Ondanks de kleine fysieke ongemakken tijdens dit tripje konden we de overweldigende natuur goed bewonderen. Veel bomen, planten en struiken in bloei en veel vruchten overal. De natuur is zo rijk en vol met eetbare zooi dat het bijna paradijselijk te noemen is. Veel van de vruchten hebben we al in een of andere (drank achtige) vorm geproeft. En allemaal zijn ze bijzonder smakelijk tot eigenlijk gewoon onweerstaanbaar lekker gebleken. De natuur hier is werkelijk overdadig gul. Heel anders dan Nederland waar de helft van het jaar gewoon niets groeit en waar ook nog veel minder soorten zijn.

Een keerzijde is er natuurlijk ook. Dat zie je alleen al aan de moeizame weg die we moeten afleggen om ergens te komen. De prachtige natuur kan ook je ergste vijand worden als je bepaalde domme dingen doet. Verdwalen doe je hier zo. En in je eentje overleven in deze overdadige natuur waar ook nog hongerige wilde dieren kunnen zitten is toch niet heel eenvoudig. Voor de lokale bevolking zijn deze dingen dagelijkse kost. Het leven hier is dan ook minder eenvoudig dan je op het eerste gezicht zou zeggen.

Na een dik uur hotsebotsen kwamen we aan in SantaClara. Veel kleiner dan San Francisco maar met dezelfde bouwstijl. Vierkante huisjes met golfplaten daken. De muren van een houtachtige constructie die goed wind doorlatend is. Binnen is het dan fris en goed uit te houden. Er is in het midden een soort van dorpspleintje met marktachtige toestanden er omheen. Er waren maar een paar kraampjes open waar lokale huisvlijt verkocht werd. Die huisvlijt is bijvoorbeeld panfluiten, portomonaie, petjes, poncho's en sieraden kralerietis dingesjes. Best leuk want je kon zien dat de mensen het zelf aan het maken waren. Het was dus niet made in China. Dat heb ik ook wel eens gezien in de grote stad.

Na het bezoek aan het marktje hebben we nog iets gedronken in de lokale pub en zijn we ingescheept in de driewielbrommert. Het werd weer een dik uur hotsebotsen om terug naar San Fransisco te komen. Maar we hebben dit alles overleefd. Ook de boottocht terug gaf geen problemen. Het was wederom een prettige tocht waar we wederom onze grote vriend de luiaard tegen kwamen. Hij lag nog lekker zijn rondjes rond te dobberen. Hij keek ons weer aan met een blik van: Daar heb je die sukkels alweer.

Na het varen en vervolgens met de brommert terug naar het hotel kwamen we moe maar toch wel voldaan weer thuis. Alleen bleken de mensen in het Hotel heel erg ongerust te zijn omdat we zolang waren weggebleven. Volgens hun is het in de YarinaCotches niet bepaald ongevaarlijk en ze waren al aan reddingsacties aan het denken.

Oepsie??? En wij zaten al die tijd lekker zorgeloos op ons bootje naar een luiaard te kijken. Dat beest had dus nog gelijk ook met zijn blik van: wat een sukkels. Maar gelukkig is alles toch nog goed gekomen.