En nu staat Pichu op het programma. Machu Pichu is wel bekend natuurlijk. Het is niet zo oud en ook niet zo groot. Oorspronkelijk wilden we de drie daagse voettocht via de Incatrail naar Machu Pichu maken. Helaas kwamen we er een paar maanden eerder in Nederland al achter dat dat niet meer mogelijk was.

Omdat de Peruaanse overheid ter bescherming van de trail een beperking heeft gesteld aan het aantal mensen dat per dag de trail mag belopen is de trail al 6 maanden van te voren vol geboekt. Een begrijpelijke maatregel. Maar helaas kwamen wij daar te laat achter.

Het alternatief is de trein die daar tegenwoordig naar toe loopt. Achteraf ben ik wel een beetje blij dat we niet de trail gelopen hebben. We waren namelijk beide een beetje ziek. We waren allebei enorm verkouden waardoor we 's nachts in het hotel nauwelijks aan slapen toekwamen. De door de verkoudheid moeizame ademhaling in combinatie met de grote hoogte (3500m en af en toe 3800m) onstane kortademigheid maakte dat we ons niet heel erg happy voelden.

Wij dachten dan even lekker met het treintje naar Machu pichu te gaan. Dat treintje was er. En inderdaad dat was een prettig treintje. Je moest alleen ook eerst naar dat treintje toe. Nou dat bleek een mijl op 7. Door weeks vertrekt dat treintje vanuit Cusco. Dat is ideaal. want ons gasthause zit in Cusco. Alleen helaas niet op zaterdag. Wij moesten om 4 uur op. Dan gingen we (met 12 man!) in de foetus houding in een minibusje twee en en halfuur hobbelen en haarspeldbochten naar het treinstationetje. Overbodig om te zeggen dat we door deze rit nog veel zieker misselijker waren dan alleen door de verkoudheid.

Maar na die tijd kwamen we uiteindelijk aan op het stationentje. We moesten even wachten. Die tijd gebruikten we om even bij te komen en onszelf uit de foetus houding ontvouwen. Er bleken drie soorten treintjes te zijn. Een super de luxe orient express achtige trein. Een treintje met panorama ramen in het dak en een wij hadden de economy trein.

Het was wel bijzonder jammer dat we dit soort van info niet eerder van onze gids kregen die we van te voren vanuit Nederland via internet hadden benaderd. Dan hadden niet op zaterdag maar op vrijdag naar Machu Pichu gegaan. Dan was de foetushouding busreis niet nodig geweest. Ook hadden we misschien de panorama trein kunnen kiezen. Om een of andere reden lopen al dit soort van dingen hier op vierkante wielen. Het gaat allemaal wel maar het kan zoveel beter. De meerwaarde van onze gids was er eigenlijk niet. We hadden ook gewoon zelf een kaartje voor de trein kunnen kopen.

Maar ja het ging zoals het gaat. We zitten inmiddels lekker in de trein waar we ook nog een in de trip inbegrepen drankje konden nuttigen. Het was een zeer comfortabele rit van ruim drie uur. Het treintje dat niet erg snel rijdt slingert zich ook dwars door de jungle en rijd voornamelijk omlaag. Machu pichu ligt niet heel erg hoog. Wel op een bergpuist maar niet zoals iedereen denkt extreem hoog. De plaats Cusco ligt veel hoger. Het klimaat in MachuPichu is ook tropisch. Erg warm en benauwd. Ook muggen zijn er hier. Dus deet op armen en benen. Er worden ook overal regenjassen verkocht omdat het in MachuPichu erg vochtig kan zijn en kan regenenen. Wij hadden ze niet nodig. Het was droog en erg warm.

Uiteindelijk stopt het treintje in een klein stationetje onderaan de MachuPichubult. We moesten weer in een bus. Niet zo'n erge foetusbus als die andere maar ruim was het bepaald ook niet. Dit keer was weg alleen heel vreselijk. Een eindeloos aantal haarspeltbochten en veel kuilen en gaten. Deze bustrip duurde ook weer een uur ofzo.

Plusminus 8 uur later na vertrek uit het hotel stonden we uiteindelijk voor de ingang van MachuPichu. Ik denk echt dat als we ons niet zo hondsberoerd t.g.v. de verkoudheid gevoeld hadden we veel prettiger de hele inca trail hadden kunnen lopen. Lopen is denk ik zo veel beter dan foutusbussen. pff. De inca's deden het indertijd veel slimmer denk ik.

Maar MachuPichi blijkt zeker de moeite waard. Het is werkelijk een wereld wonder. De inca's hebben c.a. 500 jaar bestaan. Totdat de spanjaarden ze in 1535 ofzo vernietigeden. De laatste inca koning heeft vlak voor het laatste deel van het inca rijk viel verdoneerd om MachuPichu te verlaten. Alle mensen zijn gewoon uit MachuPichu weggegaan en toegangswegen hebben ze vernietigd. Waarschijnlijk is het de bedoeling geweest om later als alle spaanse narigheid overgewaait zou zijn weer terug te komen. Helaas is dat nooit gebeurt en is het hele MachuPichu vergeten en in vijfhondert jaar geheel overwoekerd door planten.

MachuPichu is begin 20ste eeuw herontdekt door een amerikaan die alles heeft schoon gemaakt en uitgegraven. Ook heeft deze amerkaan alle kunstschatten gestolen en naar amerika versleept. Het zijn er duizenden. Deze kunstschatten liggen nu ongeveer al een eeuw in amerikaanse universiteits kelders verstopt. Niemand kan en mag erbij. Er wordt ook geen onderzoek aan gedaan ofzo. Gewoon lekkere amerikaanse hebberigheid weer.

Wat er nog wel is zijn de gebouwen natuurlijk. De mensen die in MachuPichu woonden waren nog zelfvoorzienend ook. Behalve huizen zijn er in MachuPichu ook de nodige terrassen waarop landbouw bedreven werd. En was zelfs een soort landbouw laboratorium. De hoogte verschillen tussen de terrassen zijn aanmerkelijk. De hoogste terrassen hebben daardoor een ander microklimaat dan de lagere. Daar liet men ook ander soorten planten (meestal aardappelen en mais) groeien. Zo experimenteerde men met soorten welke waar het beste groeiden. Deze kennis is o.a. voortgekomen uit een pollen onderzoek in de voor de terrassen gebruikte grond.

Op een hoog punt in MachuPichu bevind zich een uitgebreide zonne wijzer toestand. Dit was voor de zonnegod die men vereerde. Maar ook practisch. Men bepaalde hier ook mee wanneer men moest gaan zaaien en oogsten.

Water komt van nog altijd aanwezige bronnen. Via een een slim systeem van kanelen en goten werden zowel de terassen als huizen voorzien van vers en gezond water. Het systeem functioneerd ook nog altijd. Er loopt echt nog altijd water door de kanaaltjes.

De stad ziet er echt uit alsof iedereen zo is wegggelopen. Het is echt een super geluk dat de stomme spaanse barbaren dit nooit gevonden hebben. Het enige dat nu ontbreekt zijn de daken. Die waren ooit van hout en riet. En dat is in de afgelopen 500 jaar weggerot en gewaait. Want de wind kwam natuurlijk wel in de stad.

We hebben met veel bewondering en plezier MachuPichu gezien en mischien willen we er nog wel een keer heen. Alleen gaan we dan wel lopen. Eerst moeten we nu weer een uurtje of acht terug hobbelen met foetusbusjes.