Caral is is een van de oudste opgegraven beschavingen in de wereld. Minimaal 5000 jaar oud. Andere vergelijkbare oudste beschavingen in wereld zijn gevonden in egypte, China en India. Ouder is niet echt vindbaar.

Caral is pas geleden ontdekt door een peruaanse archeologe die ontdekte dat bepaalde bergen een merkwaardige gelijkvormigheid hadden. Toen ze ging graven bleken zich onder de verweerde zand en steen bulten pyramides te bevinden. Na verder graven bleken dat complete steden te zijn waar een heel volk en cultuur geleefd heeft. Deze cultuur wqas niet alleen pre Inca maar eerder pre pre inca. Tussen de inca periode en deze cultuur zijn nog aan aantal ander grote culturen met bijbehorende rijken geweest. De Inca's waren alleen de verre nazaten van deze cultuur.

Wij wilden dus een dagje deze overblijfselen bezichtigen. De lokatie ligt niet heel ver weg. Iets ten noorden van Lima. We gingen met zijn vieren. Ati, ik en Enver met zijn vriendin in de Auto van Enver naar Caral. Nu heeft Enver een hele mooie lux volvo voorzien van airco en alles. Een stevige auto dus. Het eerste deel (een paar uur) rijden we door het Lima gekkenhuis. Enorme verkeerschaos waarvoor je een ware circusartiest moet zijn om heel door te komen. Langzamerhand worden de wegen beroerder en de verkeersdrukte neemt ook wat af. Na een paar uur rijden zijn we de stad Lima uit. De weg is inmiddels amper een weg. Meer een soort van karrespoor. Dat verandert als we in een woestijngebied komen. Het karrenspoor wordt breder maar moeilijker. Het spoor is bezaait met zeer scherpe steen scherven. De Auto van Enver is niet echt uitgerust om door zulk terrein te rijden met zijn dunne banden en groet velgen. Wij zaten wel lekker comfi in de zachte kussens met de airco aan. Buiten was het bloedheet. De autozelf had er meer moeite mee. Ik was best wel bang dat we een band lek zouden rijden op die scherpe stenen. We zaten ook een aantal keer met de wagen aan de grond, en een paar keer een grote klap als er een kei tegen de onderzijde van de wagen batste.

Na ruim een uur door de hete woestijn geploeterd te hebben kwamen we eindelijk op een punt waarvan we dachten dat het nooit zou komen. CARAL.

De site is zeer recent een beetje uitgegraven. Er is ook bijna geen toerisme. Niet onlogisch als je ziet hoe moezaam het is om er komen. Er waren niet eens bordjes die aangaven hoe we moesten rijden. Ergens op een stuk muur stond hier en daar Caral met een pijltje gekladdert. We zijn dus ook diverse keren verkeerd gereden. Op de plek zelf waren wel een soort mooie rieten hutjes neer gezet. Daaronder kon je een koele versnapering kopen en er waren display's neergezet waarin het hele verhaal over caral wordt uitgelegd.

De opgraving is verder behoorlijk groot. De rondleiding duurde ook een paar uur. Caral was een dorp of stad bestaande uit een aantal pyramides met bijgebouwen en huisjes er omheen. Ook waren er speciale open plaatsen en een soort amphi theater achtige plaatsen voor waarschijnlijk religieuze doeleinden.

Alles is gelegen in een soort van valei of dal. Een dal dat vroeger vruchtbaar geweest moet zijn en zeer droog, stoffig en heet is. Maar dat is op het eerste gezicht. Achter de bergen loopt een rivier. Nu een zielig stroompje maar wel met veel groen er omheen. In het voorjaar schijnt het het hier heel erg te kunnen regenen. Zo erg dat je van je sokken gespoeld wordt. Het zielige stroompje wordt dan een hele grote kolkende rivier.

De bewoners van Caral gebruikte dit gegeven om hun valei vruchtbaar te houden. Gedurende de droge tijd bevloeiden ze het land met water uit de rivier. Tevens spaarden ze waarschijnlijk water op. De valei bleef daardoor groen en vruchtbaar. Vermoedelijk is Caral ooit verlaten door een extreem El Nino jaar waarbij alles onderliep en wegspoelde. In de opgravingen zijn daar sporen van gevonden. De mensen hebben toen Caral verlaten om een betere veiligere plaats te vinden. Caral overlatend aan het stof van de de vergetelheid zodat het 5000 jaar later weer kan worden gevonden en opgegraven.

Caral is nog maar pas gevonden en de grootste gedeelten zitten nog verstopt onder het eeuwige stof. Er moet nog zeer veel werk verzet worden voordat alles weer boven de grond is. Toeristisch is het ook een behoorlijk onontgonnen gebied. Er komt af en toe een verdwaalde toerist zoals wij langs. En verder af en toe een bus van een georganiseerde bezichtiging. Verder is het zeer rustig. Zeker in vergelijking met bijvoorbeeld MachuPichu waar je over de hoofden moet lopen.

Na de bezichtiging zijn we een andere moeilijke weg naar huis gereden. Deze zou beter zijn. Nu de weg was korter maar beter is nog de vraag. We moesten nu zelfs met de Volvo een rivier doorsteken.

Mensen die naar Peru gaan moeten er op rekenen dat het reizen in Peru een meer dan zware klus is.

We waren vrij laat pas weer thuis in Lima. Maar wel met een gevoel van blij dat we deze tocht gedaan hebben.